Dingen leren doe je door ze vooral te doen. Dat is iets wat we allemaal (misschien diep van binnen) wel weten. Het klinkt makkelijker dan het is. Boxjumps leren is voor mij een drama bijvoorbeeld, ondanks dat je het ‘gewoon’ even moet doen, stuit ik ALTIJD op mentale weerstand. Waar ik overigens wel steeds makkelijker doorheen ga. En ‘gewoon geen angst meer hebben om dingen fout te doen’ is niet zomaar afgeleerd.
Niet zo lang geleden ben ik weer gestart met een project; ik val in op een basisschool en heb 2 dagen een groep 1/2 onder mijn hoede. Dat heb ik jaren gedaan, dus daar draai ik mijn hand niet voor om. Althans, voor de klas staan dan. Het onderwijs klinkt altijd makkelijker dan het is. In de praktijk ben je verantwoordelijk voor de ontwikkeling van, in mijn geval, 30 kleuters. Met allemaal een eigen manier van leren, een eigen manier van zijn. Daarnaast heb je te maken met collega’s van je bouw, met ook ieder een eigen manier van werken en zijn. Dat maakt het niet altijd makkelijk. En momenteel is het in onderwijs een drama om mensen te vinden; er zijn weinig invallers, veel mensen vallen uit en door de coronamaatregelen mogen er soms collega’s niet komen werken, die dat wel zouden willen. Want…anders wéér een groep kinderen thuis en ouders die in de knel komen met hun werk. Kortom; er worden veel klassen naar huis gestuurd of verdeeld over de andere kleutergroepen. Dat kan gelukkig op deze school met 6 kleutergroepen; heb je een school met maar 2 kleutergroepen dat wordt het verdelen weer een ander verhaal. Collega’s die extra terugkomen, maar ook in de knel komen met hun eigen kinderen, of het gewoonweg niet meer kunnen regelen. Een lastig parket dus wat zijn weerklank heeft op de werkvloer. Ik werk er nu een paar weken en ik heb nog geen gewone dag gehad waarop alle kleuters in hun eigen klas met hun eigen juf op school waren. En deze school is geen uitzondering.
Ik merkte wel dat ik het weer heerlijk vind om voor een groep te staan. Ik hou van de manier van denken van kleuters (“Juf! Weet je NU al al onze namen uit je hoofd??”). Kleuters zetten je weer midden in het leven. Zij leven enorm in het NU en nemen jou er fijn in mee. Ze zijn fantastisch en ik kijk graag naar de manier waarop zij zich zaken eigen maakte. Ik kan er veel van leren.
Doordat ik het zo leuk vind én op deze school veel potentie zie in hoe het nóg beter kan, merkte ik ook dat ik (oude) valkuilen van mezelf viel; me verantwoordelijk voelen voor heel veel; alles wat ik doe perfect willen doen; geen fouten durven maken (“wat zullen ze van me denken?”); me alles aantrekken wat mensen zeggen etc. Inmiddels weet ik dat dit o.a. mijn hoogsensitieve kant is. Ik heb een enorme passie voor alles wat de ontwikkeling van kinderen ten goede komt en dat betekent soms dat ik teveel doe en mijn eigen grenzen vergeet. En, niet geheel onbelangrijk in dit verhaal; ik handel snel. Ik overzie snel waar er verbetering mogelijk is; waar de hiaten zitten én hoe die hiaten eruit gehaald kunnen worden. Maar ik ben daar vaak alleen in, binnen een team. Dat voelt niet altijd prettig; eenzaam soms zelfs. Ik heb het eerder ervaren.
Wat ik merkte (en hier ligt de link met hoogbegaafde kinderen) is dat ik tegen mezelf zei: “Zie je wel, je bent het kwijt. Je kunt het niet meer. Je kunt maar beter stoppen. Het onderwijs is niks meer voor jou”. Inmiddels ben ik in staat, meestal, om deze gedachten te pareren. Maar dit is precies wat er gebeurt met hoogbegaafde kinderen; ze merken dat ze anders doen, anders zijn en anders denken en gaan dit betrekken op zichzelf. Gedachten als “ik ben dom”, “het zal wel aan mij liggen” en “als het niet lukt, stop ik” passeren de revue en worden waarheid. Voor je het weet zit je op je 43e bij een coach om te onderzoeken hoe waar die gedachten eigenlijk zijn ;-).
Nee, ze zijn niet waar. Maar ze sluipen er wel in. Op jonge leeftijd al. Gisteren nog in mijn groep, een jongetje van 4 jaar. Hij deed een opdracht waarbij hij plaatjes bij de juiste beginletter mocht plakken en had het plaatje van de kraan bij de s geplakt i.p.v. bij de k. “Dat is echt heel dom he juf”. Uit zichzelf. Uiteraard ben ik met hem in gesprek gegaan en hij heeft geconcludeerd dat het een vergissing was en dat het belangrijker is dat hij oefent en zich zo de opdracht eigen maakt. Zeker niet dom dus.
Waarom ik dit nu allemaal deel? Life is a bumpy road. Door deze ervaring, en ik zit er nog midden in, besefte ik weer dat het leven leren is. En ‘Learning by doing’. Want ja, ik bezoek met regelmaat mijn coach, juist om mijn perfectionisme, mijn passie, mijn niet willen falen en mijn behoefte aan rechtvaardigheid, structuur en rust te kanaliseren, maar dat wil niet zeggen dat het meteen gelukt is. En dát is óók wat hoogbegaafde kinderen mogen leren; door iets te DOEN, kun je het leren. En dat daar dus tijd, energie én oefening voor nodig is. En als je dat op jonge leeftijd al leert word je leven alleen maar makkelijker.
En daarom blijf ik voorlopig nog fijn doen waar ik goed in ben; kinderen zien en kinderen helpen ontwikkelen in datgene wat ze al zijn! En om met het jongetje van gisteren te spreken die tegen me zei toen ik vertelde dat ik iets verkeerd had uitgelegd: “Het maakt niet uit hoor juf, ik vind je toch erg lief!”. Dat zijn de dingen dat ik weer besef dat het onderwijs een prachtig vak blijft, ondanks dat het een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Je hebt hoe dan ook invloed op het leven de kinderen én daarmee van hun ouders. En al is er maar één die daardoor beseft dat hij niet dom is, maar ‘gewoon’ hoogbegaafd is mijn missie geslaagd. Ik loop/fiets/rij nog even door over mijn eigen ‘bumpy road’ en zal geheid nog een aantal keer in diverse valkuilen stappen of vallen. Maar gelukkig kun je altijd opstaan en doorgaan. Learning by doiing; het leven is te mooi om te blijven liggen.
